Köyün Köknarı Şiiri - Fahrettin Selçik

KÖYÜN KÖKNARI

Kalktım gün doğmadan, sabah erken,
Saat ıma bakıp tekrar yatayım derken,
Aklım karışıverdi, birden,
Fırsat, kaleme sarılıverdim,hemen.

Baktım minareden ezan okundu,
Giderek uykum kayboldu, piç oldu,
Düşüncelerim sıralanıp dizildi, şiir oldu,
Karşı tepelerde, baktı m güneş doğuyordu.

Etkilendim oturdum masanın başına,
Görmemiştim böylesini, gelsem de 65 yaşına,
Böyle güzel bir şafak,
Güller,şebnemle,güneşte parlayacak,

Havuzlar dolmada,ortada su sesi,
İnegöl’ün üstünde görünüyordu, sis perdesi,
Umarım çakar genç bir kaymakam ve yöneticisi,
Kurtulur dumandan insanların ciğeri ve bünyesi

Oturmuş İnegöl’ü seyrediyorum,
Aramıza girmiş 105 yıllık Senaber
Etrafa meydan okurcasına, benim der,
Rasim dede ve Oğlu İslam’ı da ahrete yolcu eder,

ulu ağaç tarih yazmaya devam edecek,
Karşısın da çiftlik mahalle tepesini görecek,
Sağ yanında bizim köyün ormanı,
Bahsine değmez, alt mahallenin insanı,

Buralara Batum dan gelmiş tutmuş mekanı,
Gerekçe ise,Rus harbi, padişah fermanı
Horozlar artık ikinci tur ötmede,
Saat yürüyor, altı yı göstermede,

Hava, Gündüzleri serin olmakta
Geceleri ise, don yapmakta.
Günler geçip gidiyor bu ortamda.
Mutlu olunuyor, sağlıklı yaşamda.

Kuşlar eski harman yerinde rızık arar,
Necdet onlara dost eli ile yem saçar.
Fikren ilerici görünür, bazen çok ileri kaçar,
Elektriğe bile karşıdır, aşırı muhafazakar.

Üst kat benim dairede,Eşref Orhan yatar,
İyidir ama çok konuşur, bazen de atar,
Kafasında çeşitli hayal ve düşünceler var
Bilmem bunlardan hangisi ve ne kadar tutar.
Fahrettin Selçik 13-06-2004