Köyümün çiçekleri Şiiri - Mehmet Atar

Çiçekçiye uğradım girdim bir selâm ile
Bakındım iki yana zevkime gitmiyordu
İlk bakışta gözlerim kaydı kırmızı güle
Aldım burnuma tuttum kokmuyor tütmüyordu
Köyümdeki güllerin yerini tutmuyordu

Bu ne dedim arkadaş? Dedi deve tabanı
Çabuk büyür kol atar boşa vermez çabanı
Bizim buralı değil bilir yadı yabanı
Hele canım görmedim bağımda bitmiyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

Sıklementmiş, kaktüsmüş bilmediğim isimler
Çiçek diye saksıda ağaç olan cisimler
Duvarları süslemiş bilmediğim resimler
Serçeler uçmuyordu, bülbüller ötmüyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

Menekşeler rengarenk rengi var kokusu yok
Papatyalar kocaman nazenin dokusu yok
Her şeyi göz önünde okusu fokusu yok
Gönlümü okşamıyor tatminde etmiyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

Kardeleni, çiğdemi aradım göremedim
Görmeyince oranın zevkine eremedim
Lâlenin karanfilin demini süremedim
Aşılı çiçeklere doymadım, yetmiyordu
Köydeki çiçekleri hiç biri tutmuyordu

Seyrettim ama dostlar sol tarafım yanmadı
Gözlerim gördü amma gönlüm ise kanmadı
Anılar canlanmadı, gözüm buğulanmadı
Hiç heyecan duymadım kalbim küt atmıyordu
Köyümdeki gülleri hiç mi hiç tutmuyordu

Eğer bu çiçek ise çiçek açmalı dedim
Etrafına hoş koku yaymalı saçmalı dedim
Bal toplayan arılar konmalı uçmalı dedim
Ot’a çiçek denmesi kafama yatmıyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

Hani gösterin dedim aşka düşüren var mı
Sevdanın ateşiyle yakıp pişiren var mı
Yiğit yolunu kesip yolu şaşıran var mı
Türkümüze türküler söyleyip katmıyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

Alınıp satılırdı beni tanımazlardı
Günaşığı değildi yönü tanımazlardı
Güneş görmüyorlardı günü tanımazlardı
Elektrik ışığı doğup ta batmıyordu
Köydeki çiçeklerin yerini tutmuyordu

ATAROĞLUM inlettim sazımın tellerini
Yaylamızdan olsaydı anlardım dillerini
Unuttu mu sandınız mezarlık güllerini
Bizim köyün insanı parayla satmıyordu
Köyümdeki gülleri hiç mi hiç tutmuyordu