Köyümü Özledim Şiiri - İbrahim Yılmaz

Köyümün taşını toprağını
Havasının kokusu özledim
Anamın babamın bastığı toprağın hatırasını özledim
Baba ocağı evimizi özledim
Dağlarını
Kırlarını
Zeytin, kavun, tütün tarlalarını
Bağlarımızı
İnsanlarımızı
Mezarlığın sessizliğini özledim
Annemin babamın mezarlarını
Çocukluk hatıralarımı özledim
Havasını suyunu Bakırçay'ını özledim.

Çocukluk günlerimin hatıraları çekiyor beni Yayla köyüme
Bocur çiçekleri açardı her bahar nisan mayıs aylarında
Köyümün dağlarında özgürlüğün simgesidir bocur çiçekleri
Dünyada anavatanı Anadolu'dur endemik bocur çiçeklerinin
Her bahar hala açar mı acaba mis gibi kokan bocur çiçekleri
Bel ki o yıllarda anlayamadım ben onların yeterince kıymetini.

Köyümün insanları ekmeğini taştan çıkarır
Köyümün insanları dört mevsim çok çalışır
Doksan üç muhaciridir Karakurt göçmenleri
Bulgaristan cehenneminden gelmiştir dedeleri
Tarihte çok acılar çekmiş köyümün insanları
Nesilden nesile hala anlatılır o acı hatıraları.

Zeytin, kavun, sebze köyümün bereketidir
Köyüm Kırkağaç çıtır kavunun başkentidir
Köyüm her çeşit zeytinin üretim merkezidir
Helalinden alın teri bereketin ta kendisidir.

Köyümün coğrafyası hep aynı ama,
Yeni nesillerin suretleri çok değişmiş
Köyümüm kahvesinde, caddelerdeki insanlardan daha fazla
Köyümün mezar taşlarında künyesi yazan insanları tanıyorum
Demek ki epey zamandır ben köyümden çok uzakta yaşıyorum.

Köyüme gitmem gerek
Tanış olmam gerek yeni nesillerle
Dedesini sorgulayarak tanıyabiliyorum ben onları
Ey! gurbet;
Benim köy sürgünümü daha fazla uzatma
Köyüme yolculuk var gelecek hafta.

Nisan 2023