Köyüme Hasret Şiiri - İhsan Kurt

-Altın kafesi fark ettiğimde-

Neredesin çocukluğum
Neredesin çocukluğumu yaşadığım köyüm ?
Bir keser indi aramıza,
Sızısını otuzunda duyduğum.

Kışları kızak kaydığım,
Baharda mantar topladığım Kocabayır,
Koyunu yitirdiğimde ağladığım,
Hayâlimde kalan keçi yolları,
Anamla ekin yolduğumuz Üçkuyu,
Huymalık kurduğumuz Boztepe,
Yine suyunuz soğuk,
Yine ahlat veriyor musunuz çocuklara ?

Yeşilliği hiç kaybolmayan harman yeri,
Oyun yuvası ay ışığı gecelerimizin.
Gündüzlerimizin sevinç alanı,
Yine çocuklar oynuyorlar mı üzerinde?
Çelik, birdirbir ve sülenke...

Ah...Köyüm...
Çocukluğumu yaşayamadığım bir odalı evimiz,
Ne hurdalığı yaptılar seni?
Oysa sır gibiydik ikimiz;
Kapıdan girince...
Sekide anamın dokuduğu halı yastıkları
Küçük bahçeler gibi dizi dizi
Bir köşe karşılardı beni, serince...

Hayâl fakirliği sende biterdi
Sende başlardı,
Meydan meydan, ülke ülke seyahat;
Elif ile Yaralı Mahmut,
Karacaoğlan ile Gülşah’ın ikliminde dolaştırırdın
Bazen Hazreti Ali'nin cenklerinde
Zülfikârla zafere erer,
Kan Kalesi, Hayber.

Nerdesin çocukluğumu yaşadığım evim,
Nerdesin çocukluğumda kalan köyüm ?
(Ocak,1979)