Köyümdeki Susuzluğa Şiiri - İsmail Abalı

Bir derdim var tam bin kilo
Susuz kaldık bu yaz yine
Bizim köyde haş iki o
Çok kıymetli bir hazine

Kışın gelsem sular donar
Yazları hep kesinti var
Mesken oldu dere pınar
Köylü muhtaç at izine

Hiç aratmaz seksenleri
Çeşme başı sohbetleri
Bizim köyün gelinleri
Güğüm koysun çeyizine

İki günde bir su akar
O da saat bire kadar
Oğlan durmaz kaka yapar
Tanker yetmez çiş bezine

Ege değil sanki Gobi
Su bulunmaz Sahra gibi
Hasret kaldı dede sabi
Hidrojenle okşizene

Süs içinmiş evde musluk
Köyde eksik olmaz küslük
Aza ancak çalar ıslık
Muhtar öyle boş gezine

Bu yaz köye doyamadım
Temiz gömlek giyemedim
Yağlı yemek yiyemedim
Banamadım hiç tuzuna

Büyükşehir olduk diye
Köyler döndü mahalleye
Özlem başkan bizi niye
İnandırdı her sözüne

Koyun kuzu susuz meler
Kedi köpek yeri deler
Köylü artık tufan diler
Yetti geldi boğazına

Mestan dayım şükür eder
Ertesi gün küfür eder
İbadete kusur eder
Cünüp gider namazına

Fatma teyzem gülüverir
Çaresini buluverir
Su yerine kola verir
İnek ile öküzüne

Depoda su bitipduru
Dibi yosun tutupduru
Muhtar boş boş yatıpduru
Talip arar kel kızına

Bizim köyde ölmek masraf
Ölü yumak büyük israf
Allah baba dola çarşaf
Azrail'in topuzuna

Doğan naçar ölen naçar
Gözkayalı susuz yaşar
Bu Abalı durmaz kaçar
Ağustos'un otuzuna