Köyüm Beni Tanımadı Şiiri - Nurettin Sevim

Baba ocağı köyümde,
Yollar beni tanımadı.
Sarılıp kokmak istedim.
Kollar beni tanımadı.

Ana, baba kardeş, bacı.
İçimde bir buruk acı.
Kurumuş badem ağacı.
Dallar beni tanımadı.

Kırarak yerdik soğanı.
Ne kızı, ne de oğlanı.
Babamın kara kovanı.
Ballar beni tanımadı.

Güne erkenden başlardık.
Sokakta köpek daşlardık.
Suya kepeği haşlardık.
Yallar beni tanımadı.

Akcadaş, Bakacak nere.
Gayabaşı, Dedelere.
Garoluk, Çakmaklı dere.
Seller beni tanımadı.

Gocalanda verdim mola.
Selam verdim sağa, sola.
Sonra çıktım Sarı yola.
Yeller beni tanımadı.

Belli olmaz kışı, yazı.
Kavurur kışın ayazı.
Aşıklar çalsa da sazı.
Teller beni tanımadı.

Özlemdir bağrımı delen.
Hepsi gitmiş yoktur gelen.
Gocadaş, Alfacık Belen.
Beller beni tanımadı.

Gocabunardan dı suyum.
Ölsem de değişmez huyum.
Gençlere dedim:Ben buyum.
Eller beni tanımadı.

Akşam erkenden yatardık.
Sabah horozla kalkardık.
Ocakta odun yakardık.
Küller beni tanımadı.

Evim barkım viran olmuş.
Bahçamız dikenle dolmuş.
Çiçekler kurumuş, solmuş.
Güller beni tanımadı.

Kışın olur tipi, boran.
Unutulmaz Şapçıgıran.
Gayacık, Erikli Gıran.
Göller beni tanımadı.

Dedim; yabancı değilim.
Söylemeye varmaz dilim.
Ne hasır var ne de kilim.
Çullar beni tanımadı.

Göçüp gitmiş dayı, amca.
Konu, komşu, hacı, hoca.
Çoluk, çocuk, karı, koca.
Kullar beni tanımadı.

Unutulmuş adet, töre.
Kibarlaştık sözde göre.
Konuştuğum bizim yöre.
Diller beni tanımadı.

Köyde kaldım tek başıma.
Ottum merdiven daşına.
Bir umut baktım yaşıma.
Yıllar beni tanımadı.