Köyüm Şiiri - Süleyman Sönmez

Zümrüt Yamaçlarına dağın
Yaslanmış benim köyüm
Gelirken bir gün uzaktan
Beyaz minaresini gördüm.

Kıvrıla kıvrıla giden yollarda
Bazen atlı bazen yaya yürüdüm.
Gelinciklerle süslü ekin tarlalarında
Rüzgarlar oynadı saçlarımla

Çevirdim başımı bembeyaz bulutlara
Ne de yakışmışlardı onlar mavi atlasa
Uçuşan kırlangıçlar selam verirken bana
Hür nefesleri çektim içime doya doya

Tarlasında çalışan Salih Dede
Ürünlerini istifliyordu sepetine
Geçerken yanından, uzattı eliyle bana ikramından
Teşekkür etim candan onun nezaketine

Dönünce kıvrımlı yol, çeşmeyi gördüm sağda
Ne de bol suyu vardı içtim ondan kana kana
O sırada rastladım şipşirin çocuklara
Yanakları al al olmuş tatlı yumurcaklara

Bir horoz sesi geldi avlunun köşesinden
Ne kadar özlemiştim onu dinlemesini
Bembeyaz badanalı sardunyalı evimden
Giriyorken içeri
Sevgili anneciğimin alnıma değdi eli.

Artık öyle mutluyum ki, kimse sormasın bana
Kavuştum köyüme artık, şükrediyorum Allaha.
*