Köyüm Şiiri - Ergin Doymuş

BENİM KÖYÜM
Büyük ziyaret küçük ziyarete bakar
Keremin puağarı altı oluklu akar
Sığırsız ‘çal dağı’ ne garip yatar
yetmeler bilmez, altında maden saklar

Pekdemir dağından güneş doğardı
Analarımız gelen koyunları sağardı
Nisanda gök gürler, yağmur yağardı
Yetmeler bilmez, köyüm taze bahardı.

Etotu, iravana bir de çayır yemliği
Ne de güzel öterdi kınalı kekliği
Haşılı, haldımı, hele bir de hıngeli
Yetmeler bilmez, hiç yedin mi keteyi.

Ziyaret dağının tepesinde ziyaret vardı
Genç kızlar, delikanlılar hep dilek tutardı
Taş taşı tutmazsa gönül buruk kalırdı
Yetmeler bilmez, cumaları nur parlardı.

Hıngeliyle ketesi köyümün yemeği
Ne de hoş olurdu eveliğin yemeği
İhtiyarlar pek de severdi tadiriği
Yetmeler bilmez, tuzlu yemlik yemeği.

Çocuklar getirirdi ‘aşağı çayır’a azığı
Yorulmaz, toplardık danalı mırçalığı
Turhan ne bilsin! Kırardı tırpan ağzını
Yetmeler bilmez; ‘gana kanatma’yı

Özden kıskılardı palağı gümüşü
Neşeli olurdu koyunların dönüşü
Hele birde Tokkuş’un inek dövüşü
Yeni yetmeler bilmez it-kurt dövüşü.

Sayım’ım dükkânı mis gibi kokardı
Pijama cepleri yumurtayla dolardı
Özden koyunlardan, tellerden yün yolardı
Yeni yetmeler bilmez şeker sucuk yemeği.
Bahar gelince köyüm şenlenirdi
Koyunları kekikle otuyla beslenirdi
Boy boy ekinleri birbirine yaslanırdı
Yetmeler bilmez, ‘sütül’ nasıl kavrulur.

Kör eşek mahallenin neşesiydi
Bedir emmimin tek eğlencesi
İrfan’ın umudu, her şeyi o idi
Yetmeler bilmez, o bir efsaneydi.

Ekmekten sonra sıcak olur tandırın başı
Etrafında sohbete koyulurdu genci yaşlısı
Dinletirdi ninem masallarını gözümüz yaşlı
Yetmeler bilmez, Askerdir ninemin gardaşı

Koç katımından sonra dağlar giyer beyazı
Çatısert olur köyümün kışı ile acı ayazı
Habercisidir ilkbaharın nergizi ile nevruzu
Yeni yetmeler bilmez, mırçalığı, yarpuzu

Davul zurnayla düğünleri yapılırdı
Hacıballarda mızıka da çalınırdı
Önemli günlerde kınnış yapılırdı
Yetmeler bilmez hıngel nasıl yapılırdı.