Köyüm Şiiri - Hacı Mustafa Halıcı 2

KÖYÜM

Ne güzel adın var yazının pınar
Anımsadıkça seni, içim yanar
Kış aylarında, derelerin donar
Her mevsim bir başka güzelsin köyüm

Dağın, ovaların, girer düşüme
Engel olamadım akan yaşıma
Özlem duyarım, köyümün insanlarına
Her şeyinle güzelsin canım köyüm

Kıraç toprağın ve bodur ağacın
Süsülük kaysılar doyumsuz alıcın
Kalplerde taşındı, simgen ve tacın
Unutamadım seni canım köyümü

Çobandım dağlarında çaldım kaval
Etrafı dağlıktır, biçimi oval
Köyüm için eğer edersen suval
Sevimli, yemyeşil bir yerdir köyüm

Sürdüm harmanında, dişli döveni
Güler yüzle karşılardın geleni
Bastın bağrına, hep değer vereni
Ne kadar içtendin sen canım köyüm

Sabanlarla, sürülürdü ekinler
Dağlarında, kenger, çiğdem ve güller
Baharda, akardı bişeközünde seller
Kuşburnun, karamığın vardı köyüm

Bulunurdu evlerde, tırmık, nacak
Uzaktın uygar yaşama can köyüm

Orakla, tırpanla, biçtik ekeni
Anımsarım ele batan dikeni
Köy insanı gibi çile çekeni
Unutmam yaşadığımı ben köyüm

Ne elektriğin vardı, ne yolun
Ne salonun bulunur, nede holün
En büyük aracın elin ve kolun
İşte böyle bir yerdi benim köyüm

Unutmadım, kömbeni, haşılını
Anımsarım, yolunu, karlı kışını
Hele karşı pınarın akışını
Duyumsamamak elimde mi köyüm

Köy odasındaki akşam sohbeti
Buğdaydı köyümüzün as nimeti
Biliniyor pak havanın kıymeti
Yeşil mekanıyla güzeldi köyüm

Şimdi tek ev kalmış ıssız mı ıssız! 
Şu kocaman kentler, densiz mi densiz
O yemyeşil yerler, kaldı insansız
Mecburduk terk ettik seni be köyüm

Var etti koşullar gurbet elleri
Daha güzel yaşamdı emelleri
Yaşamın şartı gitmektir ileri
Aynı kalmaz hiçbir şey canım köyüm

Okul için yürüdük saatlerce
Dondururdu soğuğun ince, ince
Zifir karanlıkta, korkulu gece
Anılarım saklı, sende be köyüm

Yıllar olmuş Zamanım ayrı senden
Dökülmüş sözcükler bil ki özlemden
Kurtulsun insanlar, nefretten kinden
Varsın imgemde her zaman can köyüm