Köyüm (2) Şiiri - Ahmet Çelik

Çamurda lastik sandal yalnız sefil günlerim
Ömrüm misafir sende yakar durursun KÖYÜM
Silsem de silinmiyor içimdeki dünlerim
Hep özlemle ille de ah kavurursun KÖYÜM.

Ayrılık canavarı karanlık kuyu dibi
Bir bahçeye çevirdim oldum hayat galibi
Hayli zamandan beri sularım çiçek gibi
Yıllar var ki bu tende neden kurursun KÖYÜM?

Üşüdüğüm geceler vefayla üstüm örter
Biraz dalayım desem kalabalıkta dürter
Hele boş verdiğimde koca bunumu sürter
Ben unutsam bile de sen duyurursun KÖYÜM.

Karaca, kömo emmi maraşlı, Nebi dedem
Arıların yanında düşümde küçük badem
İyice karıştırdım görsem dolmadan vadem
Uzakta ateşle de yoğuruyorsun KÖYÜM.

Hürüce Mustafa’yı bir de tahra Memmedi
Tek tek tüm ahaliyi yeni nesil görmedi
Mezarlıkta yatana gönlüm rahmet diledi
Ruhu hasretinle de çok doyurursun KÖYÜM.

Yaz bahar fark etmiyor anladım tuzun kuru
Rüzgâr ve yağmurunla doldur kalpte çukuru
Hedefe vardım demek bulursam çok okuru
Kalpte firak yine de savuruyorsun KÖYÜM.

Çocukluğumdan kalan sanki evin telisi
Biri söğütlü bucak biri avcı kelisi
Unutulur mu Cabbar köyün akıl delisi
Sanki adın genimde öyle vurusun KÖYÜM.

03.05.2018
Ahmet Çelik