Köyüm Şiiri - Müjgan Kızıleniş

uzun yıllar önceydi sana gelişim
karatepeden,kocaoluktan akan suyun
birleşirdi kalenin dibindeki derede.
oranın gençleri yakalardı her taşın altından bir balık
benim kayar giderdi avuçlarımdan
bir türlü beceremezdim.
hacet pınarının suyuna taş koyarken az mı dayak yedim
çocuk mocuk demez indirilerdi ensemize tokadı
yan bahçe komşuları.

dedem dua öğretirdi
o büyük dutun altında.
olmazdı dönmezdi dilim bir türlü arapçaya
her yanlışımda karanlığa kalma cezası
bir de sivrisineklerin telaşı.
ebem kıyamaz
koca bırak artık derdi kızı
dedem geçerdi bir duadan diğerine
ben kıramazken hatrını
hayır öğrenecek derdi her duayı o beynamazın kızı
beynamazdan çok şey öğrendim dedem...
senden de...
ama hiç dönmedi dilim senin öğrenecek dediklerine.

biz şehir çocukları çabuk sıkılırdık.
ne ebemin yaptığı basma elbiseli çubuk bebekler
ne de gece oturmaları keserdi sıkıntımızı.
gıncırık oyunu vardı adını hatırladığım.
bir de fasulye şekerleri,akideler.
ebem incir yaprağından ve sütten teleme yapardı
ben defalarca denedim ama hiç tutmadı
artık denemiyorum da
biliyorum... orada,o yıllarda kaldı tadı.

uzun yıllar önceydi sana gelişim
hem vuslat...hem de ayrılık vardı...
acısıyla tatlısıyla küçücük hatıralardı...
şimdi kocaoluğun önündeki evi düşünüyorum
ne o ne de birbaşkası yok artık
bomboş arsasının üzerinde
geriye kalan gözle görülür hiç bir şey
sadece kocaoluk...
ve kenara atılmış tek bacağı tek kolu kopmuş cindy bebek...
buralara kadar gelmişler...
oyuncak bebekler değişmiş...
selam veren köylü bilmem nerelere gitmiş...
çocukluğumun tertemiz köyü yok artık...