Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ne dehin sahici ,ne değin içselleştirilmiş duygular! Kendi coğrafyasından ıraklarda kalan İç Ses'in son derece buruk ses tonu yüklediği şiirin,bu sesi yazıldığı topraklara teslim etmek gibi bir misyonu da var.
Okumak bir emektir.
Bu şiir,okumaya değiyordu.
Kutluyorum.
Erdemle.
Köylerin sukunetini, bereketini bolluğunu özledik.
Şiirinizle köy özleminizi dile getirmiş, okurun durup düşünmesine, nereye gidiyoruz sorusunu sormasına yönelik köyden kente ferah bir kapı açmışsınız.
Emeğinize sağlık keyifle okudum çok başarılıydı tebrikler.
^v^ KÖYÜM ^v^
Köyüm yüreğimi, yakar kavurur
Çileler gözümde, mazi savurur
Yalnızlık göğsüme, bir hançer vurur
Derdimi alacak, kul gönder bana
Köyüm hasretinle, kavruldum yandım,
Gurbet elde zaman, tez geçer sandım
Şu gurbet ellerde, köyümü andım
Köyümden bir avuç, kül gönder bana
Kader güllerini, özenle ektim
Gizli gizli her gün, gözyaşı döktüm
Bilmezsin gurbette,ne acı çektim
Bir avuç toprak kap, çal gönder bana
Koşup gideceğim,açılsa yollar
Beni kınamayın, köydeki kullar
Nasıl hasret kaldım,çürüttü yıllar
Hüyük tepesinden, gül gönder bana
Daha söylenecek, çoktur sözlerim
Nalpınarı-kale, firlen özlerim
Takatim kesildi,tutmaz dizlerim
Tutup kaldıracak, hal gönder bana
Köyden uzak olmak, canıma yetti
Gurbette ekmeğim,aşım da bitti
Köyün ilk sahibi,nereye gitti?
Ben de yaşayamam, sal gönder bana
SALİHA DEĞİRMENCİ / YAVAŞ
Anlamlıydı tebrikler saliha kardeş selamlar
Yüreğine sağlık...
Paylaşım için teşekkürler
Saliha şiir öyle bir içli olmuş ki okurken sanki yüreğimin sazı ile eşlik ettim...Güzel bir türkü çıktı ortaya söyleyim:)..Köye özlemin dilerim son bulur...Gönlüne sağlık Saliha kardeşim sevgilerimle.....
Sıla özlemi , gurbet sancısı fena yansımış dizelere , etkilenmemk mümkün değil...yüreğinize sağlık değerli kardeşim....+10....+ ant ...sevgimle....
Sıla özleminin son bulması dileğiyle
Yüreğinize kaleminize sağlık
Tam puanla alkışlıyorum saygılar...Özcan Akkuş
Bu şiir ile ilgili 47 tane yorum bulunmakta