Köyüm.? Şiiri - Navruz Kaplan

Zülfikar köyüm seni asla unutmam
Gelmesem de adın ban de hatıra
Ben sende büğüdüm adın zülfikar
Cüzdana bakınca varsın ya zülfikar

Zülfikar içinden göl köye yol gidiyor
Güzel çok çirkin yok bulunmaz ki
Gençler geziyor iş zamanını bekliyor
İstanbul uzak sana özlüyorum zülfikar

Hep özledim zülfikar unutulmaz ki adın
Zülfikar unutulmaz farketmez ki güzeldir
Ağarttım saçlarımı köyümü çok özledim
Şiirlerle süsledim sana çok sevdalıyım

Köyde arkadaşım var o kadar çok vardır
Babamız öldükten sonurada biz varız
Eski resimleri gördükce ben ağlatıyor ya
Köy benim köyümdür babamda buralıydı

Düz ovası bol suyu ağaç meyva yem yeşil
Çeşmeler şırıl şırıl akınca kimler gelir
Gurbet beni yok eti eski o günlerimi
Rüzgardım sanki ben yorulmazdım eskiden

Son durak köyüm olsun tanıyorlardı beni
Garip hisler sarıyor yaş gelmiş geçiyor
Felektan mektup yok ki ben gönderiyorum
Kimseye borcum yok yanlız benim köyüme

Kefene cep diksinler ölenler ne bırakmış
Bırak sende bir avuç kalsın sonuraya geriye
Ben de yeni uyandım bakalım ne bırakcam
Hak yemem vercem o dünüyada hesap var

Ben yazdım ben okudum anlat sen etrafa
Babam götürmedi ki kalmışsa bir insanlık
Ben de onun oğluyum adım Navruz İsa dan
Babamla gurur duydum arkadan konuşan yok