Koyuluğun Gölgesindeki Kadın

Koyuluğun gölgesindeki kadın ,
Önce kırdın duygusuzluğun yarattığı zırhını
Soyundun tüm düşmanlarından,
Arındın aşklarından

Ah, güzel kadın o esmer acısı tenınde;
Ne cesetler yatar,
Ne kalpler silinip gitmiştirki üstünde
Çevrende yanar kırmızı kanlarının haresi

Sevdiğindenmi işledin onca cinayeti?
İkramın kalbindeki zehirmiydide, bilmediler
Ne çetin cevizler geldi meleksi mezarlığına;
Ya çıldırıp kayboldular ücra köşelerinde

Yada aşklarına aşk katıp tutsak oldular
Umutsuz kokunda, kölen oldular..
Peki bu kalabalıkta yalnızlığın neden?
Hala bu açlığın, arayışın,

Yoksa aradığın o güçlü mükemmellik değilde,
Sığınacak usul bir limanmıydı sadece..
Omzuna yaslanacak sessizce,
Dışarıdaki ölümsüz sonsuzluktan ürkmeden

Gözlerini yumabileceğin bir ruh..
Her seferinde zırhını kalınlaştırdın güzel kadın,
Yalnızlığına hapsettin kendini
Her dokunuşta dahada sertleşen bir kostüme girdin

Sonunda prenslerin sadece,içinde olduğun
Zırhla tanışma fırsatı bulabildiler..
Ve sen aradığın masum erkeğin yerine
O zırhın ücra köşelerinde kayboldun..

MSA.