Koyu Hatıralar Şiiri - Muhammed Göçmen

Utanç verici anılar,
Umursamaz yürekler, tatlı görünen elma şekeri yalanlar.
Yosun kenarlı nemli kaldırım taşları baktı bize.
Yaşanılmayan sevdalar, okunulmayan satırlar,
Yaşama sevinci bırakmadı bize.

Tenha sokaklarda sevişmek varmış.
Son katlarda oturmak cama başını yaslayınca,
Belinden sarılmak hiç bırakmamak imiş.
Oysa seveni tenden ayırmak farzmış.

Seveni ağlatmak birde ortada koymakmış.
Birde körü körüne iğleneyen satırlar kalbe koşarmış.
Şeffaf yüzler aratmadı bize.
İki yüzlü çarşafa bulandı.

Gecesi gündüzüne vurgun soğuk yeller,
Kat sayısı katlanır hasretin içindeler.
Bir gün sahte ılık düşer,
Bir farın ışığında gözlerin bedenime siner.

Yüreğimizde filizlenen canlar,
Kırk yılın hatırında koyu hatıralar,
Canımızı koyduğumuz dostlar,
Yanımda sen olmayan gönül yarası kabuktu bize.

Gözlerinde intihara kalkışmak,
Dişe diş mücadele.
Kalkan kalkana savaşmak varmış!

Çakmak ucundaki sigarayı,
Bir ekmeği paylaşmak sadakatmış.
Can yakan, cana toprak atan,
Yarime el uzatan kardeşler varmış.
Birde sırtından vurmak kırmızıya bulamakmış.

Can kıyısı atlamalar, kalp odası sıkışmalar âşıktı bize.
Gül dalında dikenler, tabanı çatlamış topraklar helaldi bize.
Çalkalanan kanlar sıçradı beynimize.
Yardan yara, gülden diken vurgundu bize...