Gökyüzü biraz daha koyu bu sabah, pencereme yansıyan güneş biraz daha kavurdu içler acısı yüzümü
Daldan düşen elmalar yerini bana bıraktı
Ki ben bıraktım sanıyordum yükseklerden düşmeyi
Kediler yollarını değiştiriyor beni görünce oysa onları çağırmıyorum bile,
Sevdiğim tüm meyve bahçelerine hazan gelmiş
Ve sanki evvelden beridir ekşi olan limonlar değil, yüzümmüş gibi benimsiyor insanlar bu halimi
Yürümekten hiç keyif almayan ayaklarımın adımları hızlanıyor
Ayaklarım hiç ağrımıyor bu defa
Hiç yürümediğim yollarda yürüyorum bir başıma, hiç tanımadığım birini arıyorum o yollarda şimdi
Bitmeyen ne çok inşaat var diyorum kendi kendime, ve çaresiz ne çok köpek var sokaklarda
Ve ne çok park var, hiç çocuk yok, hiç ses yok.
İnsanlar öyle mutsuzlar ki, artık şaşırmıyorum
Gülümsemeyen suratlara bakınca yaşam hevesim dizilmiyor kursağıma,
belli ki alışıyorum.
Ölsem de kurtulsamlarım azaldı..
..çünkü olan biten ne varsa artık önemsiz
Nihayet, kırmak istediğim aynalarla barışıyorum
Kayıt Tarihi : 2.12.2021 15:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!