Koynunda Sabahın Şiiri - Serdar Köse

bacakarasına söz kondurdum bu mevsimin
çıplaktım, henüz çıkmıştım savaştan
bir ölünün tabutuna ağlanıyordu

-'yıllarca sustuğum bu yüzler,
yıllarca rüzgârla bir tuttuğum'-

gölgemin ortasında bir direk
alnımın çatına yeltenmiş 'keşke' çiçekleri
artık,bir kitap özeti sayılırım ben de
ben de artık, gözyaşından dökülme bir masal.

erkek adam sakallarıyla
sertelmiş sesiyle öper kadını
çünkü bilir öpmese,
kadının saçlarının döküleceğini
bilir, hiçliğin geceye,
özcanından bir is olarak çökeceğini

bacakarasına söz kondurdum bu mevsimin
çıplaktım, henüz çıkmıştım savaştan
bir ölünün tabutuna ağlanıyordu

irkilmekten anlam veremedim kuş seslerine
gözlere takılmaktan sözleri kaçırdım hep
kendi ölüsüne üşüşmüş akbabaydım ben
kendi ölüsünü topraklamış.
avucumdaki bahar kokularını kaçırdım
yattığım yerden belli oldum

şimdi terleyerek gülüyorum zamana
zaman dudaklarımı şehvetle ısırıyor
ısırıyor ve memelerimde abanozdan şiirler.
'işte sevgilim,bak gökyüzüne
bak ben peydâh oluyorum'
herkesler akşam oluyor
herkeslerde yayvan bir telaş
ben hala o çopur sabahları özlüyorum

bacakarasına söz kondurdum bu mevsimin
çıplaktım, henüz çıkmıştım savaştan
bir ölünün tabutuna ağlanıyordu

-'ağzımdaki ıslığı düşürmeden
aynamı kırıp büyümeden,
yıllarca sustuğum bu yüzler
yıllarca rüzgarla bir tuttuğum
ve
hüzün'-