Koymadı Şiiri - Fahri Bulut

KOYMADI
Nesini seveyim yalan dünyanın,
Peygamber koymadı, eren koymadı.
Nerde ilk sahibi sarayın, hanın,
Nesini seveyim yalan dünyanın,
Padişah koymadı, sultan koymadı.

Şairler şiirle imbikten süzdü,
Âşıklar, ozanlar türküler dizdi,
Yazarlar ömrünce methini yazdı,
Nesini seveyim ben bu feleğin,
Aşık, maşuk, ozan, yazar koymadı.

Çiftçi sürdü, ekti, biçti, işledi,
Irmaklar, pınarlar, aktı besledi,
Sayısız çiçekler, güller süsledi,
Nesini seveyim yalan dünyanın,
Irmak, pınar, dere, çiçek koymadı.

Ne çocuk der acır, ne genç der acır,
Feryattan, figandan yürekler sancır,
Anladım ki iki kapılı handır,
Nesini seveyim ben bu dünyanın,
Çocuk, genç demedi aldı koymadı.

Azrail’le keşik, insan düşmanı,
Bağrına beledi sayısız canı,
Dedem, ninen, anam, babam yok hanı?
Nesini seveyim ben bu feleğin,
Dede, nine, ana, baba koymadı.

Döndüğünden belli dönek olduğu,
Ölümle insana korku saldığı,
Yok, olmadan çağlar boyu kaldığı,
Nesini seveyim ben bu dünyanın,
Kemal Atatürk’e kıydı koymadı.

Rızazade, her gün güne gün ekler,
Ölüm korkusuyla çok kalpler tekler,
Boşa gider çalış, didin, emekler,
Nesini seveyim ben bu feleğin,
Kardeş, yoldaş, amca, dayı koymadı.
31,03.2022
Fahri Bulut Rızazade