Koyma Beni Sensiz Şiiri - Mustafa Erol

Koyma Beni Sensiz

Nefes alamam bir an bile sensiz olunca.
Ey içimdeki ben, ne olur koyma beni sensiz.
Ruhum mana kazandı, inan ki sen dolunca.
Ey içimdeki ben, ne olur koyma beni sensiz.

Ha sensizim, ha başımdan yemişim hançeri.
Divaneye döndüm, dönerim ben bu çemberi.
Bu çemberdedir, hem baharlar hem zemheri.
Bu sevdam bil ki tertemiz, koyma beni sensiz.

Yoluna kurbandır can, sensin derdime derman.
Elbet sen varken, olmaz bu gönle başka ferman.
Konya’da ovasın, Trabzon’da ise orman.
Antalya’da sensin deniz, koyma beni sensiz.

Kütahya’daki pınarlarda bil ki sensin pay.
Sensin Amasya’da elma, Rize’de çay.
Niğde’de borsun, İstanbul Topkapı’da saray.
Seninle güler bu beniz, koyma beni sensiz.

Sensin Giresun’da fındık, Oltu’nunsa taşı.
Sensin Sertavul ve Zigana’nın yüce başı.
Seni hatırlatmakta, Çanakkale Savaşı.
Aşkındır gönlümdeki iz, koyma beni sensiz.

Saymakla bitiremem seni, ömrümce saysam.
Yetersiz kalır, denizlerin yerine koysam.
Yine özlerim sesini, her an seni duysam.
Sensiz kalırım çaresiz, koyma beni sensiz.

Mustafa EROL
Manavgat / Antalya
06.06.2012