senin nasırlı ellerini sevdim ben
birde güneşten yanmış yüzünü
çatlakmış dudakların bana ne
senin onurlu namusunu sevdim ben
birde mertlikten aydın yüzünü
kibar değilmiş dilin bana ne
senin reyhanlı nefesini sevdim ben
birde toprakta kalan gönlünü
çarıklıymış ayağın bana ne
seni seven benim köylüm
yakıştırmasalar da seni bana
kime ne?
1971
Gülden IşıkKayıt Tarihi : 19.1.2006 13:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
400-NADOLU KÖYLÜSÜ
Ne düşmanlık,ne riyâ olmaz felsefesinde,
Bozulmamışsa eğer Anadolu köylüsü.
Yiyecek bir lokması olmasa heybesinde,
Aç kalsa da,eğilmez Anadolu köylüsü;
Çünkü onun ünvanı “ülkenin efendisi.”
Lokmasını paylaşır,hiç dert etmez darlığı,
Namusu,vatanıdır en değerli varlığı.
Olmaz dalaveresi,bilmez sahtekârlığı,
Aslâ kul,köle olmaz Anadolu köylüsü;
Çünkü onun kimseden yok çıkar beklentisi.
Her yaşta ve çok işte kadın,erkek çalışır,
Çelikten bedenleri her zorluğa alışır.
Kadınları sırtında odun taşır,su taşır,
Yorgunluk nedir bilmez Anadolu köylüsü;
Çünkü onun kuvveti,irâdesinin sesi.
Şimdi bir savaş çıksa,hemen cepheye koşar,
Ardına hiç bakmadan vatan derdine düşer.
Baş açık,ayak yalın “dağ,bayır” demez aşar,
Cihattan geri kalmaz Anadolu köylüsü;
Çünkü onun inancı tevhidin garantisi.
Misâfire tahsisli başköşedeki yeri,
Nâmus konu olunca,bir adım atmaz geri.
Yalana meyledilmez,her fert sözünün eri,
Çile,cefâ üstüne söylediği türküsü;
Çünkü kültürde yatar sevgi,dostluk öyküsü.
Nazım İNCE
Çukurova'nın Gülleri
Şiir Grubu
TÜM YORUMLAR (1)