Köylüler Şiiri - Arif Gölge

Mutluluk rüzgarı eser havada
Bulgur pilavı pişer tavada
Öküzü tarlada suyu kovada
Geceyi gündüze katar köylüler

Bir türkü tutturur dağın başında
Sorumluluk biner çocuk yaşında
Baharda yazında karakışında
Tohumu tarlaya atar köylüler

Dedesi ebesi gelini kızı
Kaynana görümce kayın baldızı
Kalkarlar doğunca çoban yıldızı
Sabahtan akşama koşar köylüler

Akşamları bir araya gelirler
Ocağın başına hep çömelirler
Çırayı üfleyip de ölçerirler
Sıcacık yuvada yatar köylüler

Yorgun-argın uzanırlar yatağa
Sabah çıkacaklar çünkü atağa
Topraktan evleri benzer otağa
Neşeyi neşeye katar köylüler

Bugünün işini koymaz yarına
Yoksulu da ortak eder varına
Aldırmaz dağların beyaz karına
Doğada hep nöbet tutar köylüler

Biri açken diğeri tok yatamaz
Bir lokmayı bile yalnız yutamaz
Bir çiftçi sözüne yalan katamaz
Doğruyu ortaya atar köylüler

Ozan Arif sever tüm köylüleri
Köyünde geçirdi tatlı günleri
Yaktı beni köylü kızın gülleri
İçimde gül gibi açar köylüler