Köylü Kadını Şiiri - Nazım Kamil Esirci

Evet ben bir köylü kadınıyım,
Başı her daim dik,alnı ak,onurlu,
Erinden gayrı kimseye ram eymeyen,
Anayı ana,babayı baba bilen,
Her diam el pençe divan duran,
Ama hiç eğilmeyen,

Yeri geldiğinde ürkek,yeri geldiğinde korkak,
Ama asla mızmız değil,
Emeğinin hakkını layıkıyla alamayan,
ama şükür eden,
Sessiz seven,sevgiyle yaşayan
Bir taşra kadını işte.

Tan yerinin ağırmasıyla,her gün,yirmidört saat
Bir oraya,bir buraya
Bir aşağı,bir yukarı
Bir ileri,bir geri
Her yere koşan
Her işi aşan,

Her yanı yamalı,kızlık giysileriyle,
Geceliği pazenden,gündüzlüğü basmadan
Eskileri ters düz eden
Bir köylü kadını.
Eline helalinden başka el değmemiş,Pazenler altında sakladığı dişiliği ile,yanlız erkeğine helal,
Ölüme kadar bir yastık bir yorgan,
Sekiz çocuk anası,her işin uleması
Bir köylü kadını...

Ahırıyla,ağılıyla,tavuguyla,buzağıyla,
Avlusuyla,odasıyla
Gardaşıyla,bacısıyla
Anasıyla,babasıyla
Huzur içinde yaşayan
Bir köylü Kadını.

Sevgi ve şevkat yumağı.Sabır ağacı
İşte böyle bir taşra Kadını.........NKE