Köylü hasan Şiiri - Yılmaz Sait Bölükbaş

Adı hasan, köyün taşı
Yaşı seksen yolun sonu
Köhne ömrü bu savaşı
Ve kaybetti, yuttu onu.

Künyesi de dedesinden
İsmi adaş, kader miras
Hamallıktan tegaüten
Sırtı nasır, üstü kir-pas.

Sözü özü bir, aynası
Lokma helal, kursak temiz
Alın açık saf mayası
Şimdi görsek el öperiz.

Köylü Hasan, biraz gergin
Vazife çok, son vaktinden
Hep huzurda dimdik, Rabbin
Alnı nasır seccadeden.

Hamallıkla bitti gençlik
Hayatın bu kof izleri
Dipsiz sona nasıl geldik
Mazi hayal gelmez geri.

Dünya yalan, sırlı gizi
İçimizde bir karanlık
Bilmeden o kör dehlizi
Baki gibi çok sarıldık.

Hırs içte, sahte tılsım
Ölüme de gizli düşman
Gaye nedir, ne bu akım
Umut, sahte bir kahraman.

Köylü Hasan fani oldu
Günlerini hesap etsek
Sonuç aynı, bildik sondu
Ömrü gece gündüz bölsek.

İçi yanar, ateş gibi
Ömür bitti hep sebepsiz
Bir bilseydi o, makberi
Kalamazdı böyle aciz.

Minareden gelen seda
Merhum oldu, ismi Hasan
Hayata bu sonsuz veda
Geçti gitti aynı yoldan.

Vakit bitti, cana veda
Rüyan gitti sahte rüya
Hesap denir, kitabında
Kandırdın ey köhne dünya.

Tahtırevan, tahtırevan
Varlığın bu son biniti
Gacır gucur omuzlardan
Çok Hasanlar gelip geçti.