Köylü Güzeli Zeyno Şiiri - Menekşe Gülay

Bir köylü güzeliydi güzel mi güzel.
Rapunsel gibi saçları, yanakları ise kırmızı.
Sevgi dolu yüreği, gülücükler hep yüzünde.
Seviyordu herşeyi kuzuları, çiçekleri..

Herşeye sahipti ağa kızıydı çünki,
Hiçbirşey de gözü yoktu seviyordu sadeliği.
Aşık olmuştu köyün en fakirine deliler gibi,
Ağlıyordu için için gözyaşları dinmiyordu ki..

Buluşuyordu sevdiğinle gizli gizli korulukta.
Aşkları alevleniyordu her karşılaştıklarında.
Görmüyordu gözleri birbirlerinden başka..
Ne güzel di aşk, güller açıyordu yanaklarında.

İmkânsız bir aşktı aşkları herzaman
Zengin zenginle evlenirdi çoğu zaman.
Biri zengin, biri fakir böyle şey olmaz ki,
Ama seviyorlardı birbirlerini çılgınlar gibi.

Babam vermez sana, kaçırsana beni..
Ben sensiz yaşayamam olurum bir deli
Yaşarım ailenle, ne önemi var ki,
Fakirlik önemli değil, seninle olayım yeter ki.

Kızın babasının kulağına gitti sonunda
Adamlar saldı oğlanın arkasına,
Vurun yaşatmayın kalmasın hayatta
Ben kızımı vermem öyle çulsuza..

Zeyno hiç durmadan ağlıyordu için için.
Ben vazgeçmem o benim herşeyim
Haber geldi vurmuşlardı çocuğu,
Sevdasına doyamadan öldürmüşlerdi onu..

Güzel bir hayat bitmişti pisi pisine.
Sevgilerini yaşamadan solmuştu güller bahçede.
Her gün ağlıyordu mezarında saatlerce.
Erimişti bitmişti olamazdı böyle birşey.

Yakalanmıştı amansız bir hastalığa sonunda
Verem denen illet yapışmıştı yakasına
Beni gömün neolur sevdiğimin yanına,
Bu dünyada olamadım mahşerdeyim onunla.

Şu an mezarlıkta, ikiside yan yana
Yine kavuştular birbirlerine sonsuzluk onlara..
Bazı geceler görünürmüşler erenlere
Hep el ele, gülücükler yüzünde mutlu bir şekilde..