Bazan Köyden Şehre inerdim,
Şeherde kaybolur dönerdim.
İnce konuşanı kınardım;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
Varıp şehre, mektepli oldum.
Döndüm-dolaştım köye geldim.
Sonra emmi gızına galdım;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
Kimi zaman param gelmedi,
Gurbet elde yüzüm gülmedi,
Heç gız arkadaşım olmadı;
Çünkü ben, Köylü çocuğuyam...
Ben ilk gıza aşık olurdum,
Başkaca kadın yok sanırdım,
O aşkın uğruna ölürdüm;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
Sonra yüksek tahsil yaparam,
Şeherlim, yerini kaparam,
Sosyete gızlarını öperem;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
Sosyete-Sosyete'ye varır,
İdiş keyfinden göz yaşarır...
En sonunda iş bana galır;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
Banker olur ben de şişerim,
Önce emmi gızını boşarım,
On iki metresle yaşarım;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
27.1.2004
Kayıt Tarihi : 11.7.2005 20:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Önce emmi gızını boşarım,
On iki metresle yaşarım;
Çünkü ben, Köylü Çocuğuyam...
**********
Parayı buluınca kendini kaybedenleri iyi anlatmışsın dostum. Ülke gerçeği bunlar.
Kutlarım, saygılar.
Mehmet Nacar
TÜM YORUMLAR (1)