Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bilmezsin parti, karnaval
Bir değnek bul, bir de kaval,
Başına geçmeden çuval,
Git dağlarda koyun otlat.
Bilemedim yalan dünyayı, almadım yalanları,
Herkes konuştu durdu da duymadım olanları,
Genç yaşında boynu bükük, açmadan solanları
Dile getirelim birilerine, birlikte çağ atlatalım,
Böyle kahbe olmaktansa boş ver koyun otlatalım.
Üstadım.Özlem ve muhabbetimle saygılar sunarım.Bu güzel şiirinize cevap bir 5 satırlık duygu selimle naçizane katılmak istedim. İlhamınız bol kaleminiz daim olsun.
Çıkmaza girdin kaç defa,
Oğlum artık yorma kafa.
İstanbul’da semtmiş vefa,
Git dağlarda koyun otlat.
VEFAYI İSTANBULDA
BOZACI,SEMT SANANLARA DUYURULUR
BENDE KÖYLÜ ÇOCUĞUYUM KARDEŞİM
SEN GİBİ..GURURLUYUM
KÖYLÜ OLDUĞUMDAN
SOSYETE OLACAĞIMA,SONRADA GÖRME
OLACAĞIMA
NE MUTLUYUM Kİ KÖYLÜYÜM
Şahin kanadın yoldurma,
Eli kendine güldürme,
Çoban desinler, aldırma,
Git dağlarda koyun otlat.
Sözde sazda haklı dile gelmiş. Ozanca bir seslenişti. Kutlarım.
kıvrak mısralar kısa olsa da okyanuslara götürecek derinlikte sanki... selamlar
güzel şiir şairim! sizi zekle okuyorum. selamlar!
Tebrikler.
Kıymetli kardeşim şahin yüreğinden öpüyorum, cok manidar bir şiir,
garipler ne yapsın gitse gidemiyor kalsa böyle işte,,elindeki üc beş dönüm tarlayıda emmisi dayısı yada gardaşı elinden almış ne etsin garibim,,hele bizim köyde koyunda kalmamış sıgırda,,,
Ne koyun kalmış ne kuzu
Ötmüyor çilli horozu
Kaçmış gitmiş tadı tuzu
Köyümüze bir hal olmuş...
mevlam hayırlısnı versin,,
gurbetten sılaya
selam ve dua ile..
Şiirindeki ince sitemim anlamamak mümkün değil şair, Bir zamanlar bu memleketin efendisi olanları şimdi hale soktular. Kutlarım yüreğini. Selamlar şahin dost.
eline ve yüreğine sağlık
Bu şehir denen illettin
Marifeti belli imiş
Asıl iş geçim değil
Aslanı kediye yem etmekmiş... kutlarım efendim saygı ve selamlarla
Bu şiir ile ilgili 64 tane yorum bulunmakta