Köylü Ayaz Şiiri - Salih Nurettin Çevik

Gittin!
Sapanıyla vurduğu kuşa yas tutan
Çocuk oldu zaman!
Buralara bir hâl oldu
Baharlar kışa
Yağmurlar doluya döndü
Yediveren güller açmaz oldu içimde
Gelin oldu tebessümler hıçkırıklara!

Gittin!
Gün ağarmadı tepelerden
Güneş doğmadı pencereme
Isınmadı ellerim yokluğunda
Yoldaşı olmadı
Konuşmadı benimle sesin
Kokmadı yaprakları güllerin
Yüreğime değen rüzgârı biçti zaman

Gittin!
Zemheri yemiş gül yaprağı oldu kalbim
Saçlarıma beyazı düştü hasretinin
Bilmem kaç ay vakti sabahladım
Gecesinde gözlerinin
Kaç gün batımı güneş uykularımı çaldı

Gittin!
Yıldızlar dökülürken her gece avuçlarıma
Gönlüme düştü hasretin
Dokundu kalbimin yarasına bakışların
Yaram kanadı kanatsız turnanın gözlerinde

Gittin!
Lal oldu dilim suskun ve mahpus
Konuşamam
Kelimeler bir bir tükenir dağarcığımda
Anlatamam
Her gece karabasan gibi
Çöker yüreğime sessizlik
Bağıramam
Hasret kokar
Saçlarına değen rüzgârlar
Koklayamam
Be hey gidişinin közünde üşüdüğüm!
Hikâyesi olmayan şiirler öpüyor yüreğimi
Duy beni duy beni…