Köylerimiz Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

benim doğduğum köyde
elektriksiz
karanlık yıllar vardı
is çıkaran idare lambaları
yıldızlardan sonra
tek ışığımızdı
akşam ezanı yetişirdi yorgun işlerimize
günün sonuna gelinirdi
sofra başına dizilirdik
dedem nenem dayım annem
ve üç kardeştik
bulgur, ayran, kuru soğan
ekmek zeytin yerdik
yemek sonu
ya kavun ya karpuz olurdu
mayalı ekmek baş köşede
severdim tahta kaşıkla
yemek yemeyi
idare lambamız
ince uzun isliydi
yayardı odaya isini
beyaz topraklı badanalı
evin duvarlarında gölgelerimiz düşerdi
korkmuyordum artık
alışmıştık
yedi kişiden fazlaydık sanki
oynar dururdu gölgeler gider gelirdi
sofrada ‘hakko’nun
yedi oluklu suyu içilir
yatsı ezanını bekleyen dedem
köstekli saatine sık sık bakardı
kah gözleri
kapanır gibi olur
birden silkelenirdi
kah tabakasını çıkarır
aheste aheste sarardı cigarasını
çoktan uyumuş olurduk
ağustos akşamında
biz çocuklar
en huzurlu geceleri
köyde geçirirdik
sabah olunca her sabah
davarları sürüye katmak görevimizdi
iki gıdik bir koyun bir inek bir eşek
musalla’da toplanan sürü
hazırdı köyden çıkmaya
mezarlıktan yukarı yol alırdı
günlük işler sırayla başlanır
önce pohlar toplanır
taşlı bahçe duvarlara yapıştırılırdı
altın değerinde tezekler
kurumaya bırakılırdı
herkesin yapacağı işler
görev taksim edilmiş gibi
her birimiz işlerimize sıkıca bağlıydık
ev içi işler ,
evin dışındaki işler
saat gibi çalışılırdı
bağ bahçe
tarla işlerine bakılırdı
birbirinin aynısı köylerimiz
birbirimize benzeriz .

17.08.2024/İstanbul