Köylerdeki Erdemler Şiiri - Mesut Yüksel

Yeşilin koynunda bir köy; emeğin kutsiyetinde dinginleşen ruhlar.
Sade yaşamlar, en arı hâliyle hizmet eder Ömür’ün yargıcına.
Biley taşında bilenir kör bir orak,
Keskinleşir bilgeliğin yüce omzunda.

Yüzlerdeki derin çizgiler, eski bir harita gibi
Muhtaç gönülleri, doğru yaşanmışlığa taşır sessizce.
Ahşap duvarlı evler, zamanın yıkıcı ateşlerine
Kahkahalarla örülmüş bir set olur hâne hâne.

Kışın yanan sobalar, tunçlaşmış korlarıyla
Şefkatli bir sıcaklıkla okşar yüzleri.
İnsani erdemler, kadim bir ahit sandığı misali:
Gizli, fakat varlığıyla yol gösteren kutsal bir rehber.

Arınmış köylüler, kirli ruhlara karşı
Sessiz bir manifesto yayımlar, davetkâr ve vakur.
Şehirlerde kaybolan insanlık, utancıyla sığınacak yer arar
Gecelemek için kendi benliğinde.

İlk kalkınmanın beşiği, ilk ortaklaşa nefes:
Yok oluşa sürüklenen vasıflar hâlâ orada hizmetkâr,
Asgari bir karşılığa tabi, az bulunur bir vakar ile.
Emeğin bilgelikle yoğrulduğu, erdemlerin ölümsüzleştiği o diyarlarda
Bilinmez kadim hayatlar hâlâ yankılanır usulca.

Mesut Yüksel