Köye Ağıt Şiiri - Aydın Ahmet

Bu bayramda gittim baba evine
Odalara girip girip ağladım
Ağıt yaktım viran olmuş haline
Hallerini görüp görüp ağladım

Issız idi mahalleler, muhitler
İnsandan fazlaydı köydeki itler
Pas bağlamış açılmayan kilitler
Her kapıya varıp varıp ağladım

Evimizin o tahtadan balkonu
Çevresinde asma üzüm salkımı
Böyle bilmiyordum köyün halkını
Nüfusunu sayıp sayıp ağladım

Kaç kişiydik şu kocaman hanede
Ne çok şey değişti yirmi senede
Yemek yerdik şu odada, sinide
Oturdum da garip garip ağladım

Dün kaybettik bizim Havva Hala’yı
Daha doldurmadı haftayı ayı
Bıraktığı vasiyetten dolayı
Salasını verip verip ağladım

Mezar taşlarını bir bir gezerim
Şu İsmail, şu Mustafa, şu Kerim
Bir çoğundan olmamıştı haberim
Eşe dosta sorup sorup ağladım

O gece rüyamda gördüm babamı
Çifte gitti hazırladı sabanı
Üstündeydi o eskimiş kabanı
Hayırlara yorup yorup ağladım

Bir an gördüm hayalini cismini
Ses vermedi çağırdım da ismini
Aynadaki vesikalık resmini
Yüzlerime sürüp sürüp ağladım

Baktım da dünyanın garip haline
Zengin olsam ne geçecek elime
Eski bir türkü dolandı dilime
Bir sigara sarıp sarıp ağladım

Ekilir de boş kalmazdı yazılar
Her ahırda vardı koyun kuzular
O günleri gönlüm nasıl arzular
Hatırlayıp durup durup ağladım

Ağustosta işte tam bu zamanda
Köyün aklı ekin ile harmanda
Davar güttüm şu dağlarda ormanda
Türlü hayal kurup kurup ağladım

Hey ağalar dünya dediğin fani
Bir mezar taşıdır herkesin sonu
Bunca yıldır boşa yormuşum canı
Dizlerime vurup vurup ağladım