Köyden Cevap Şiiri - Abbas Paksoy

Köyden Cevap

Duran da, Kara hoca Mehmet ile.
Bitmez, çocuklardaki zalim çile.
Selam vermiyorlar, köylüye bile.
Halbur yaylasında yatarlar, oğul.

Çocuklar, gece gelir, gece gider.
Tüm halbura, ekildi. Güzden bider.
Malları, aralıkta Mulla güder.
Halbur’un, hakimi, oldular oğul.

Mekeleri toparlandı, un oldu.
Bıyıklı Celil, gençliğe mum oldu.
Memidik, yenice katırı buldu.
Peşinden koşturup, duruyor oğul.

Aziz ağayı, tepe tepe kömdük.
Mühtü’yü de, camiye aldık şimdik.
Abdullah Mehmet, daha öyle dimdik,
Bizden, ne haberi istersin, oğul.

Yahya ile Hacı, illa dediler.
Gayrı, Allah’ını da, diyecekler.
Arab’ın hocası, çokça mıcıklar.
O da, bolca takla atıyor, oğul.

Emir Osman, kine devam ediyor.
Selim de, hep sinsi yoldan gidiyor.
Bıyıklı Musa, her şeye, he diyor.
Böylece, o da naçar kaldı, oğul.

Osman hoca da, çok perişan oldu.
Mehmet hocanın, dün selamı geldi.
Pancarlının dağı, ayısız kaldı.
Gayrı, avcıya gerek yoktur, oğul.

Yeşilin tohumu, kurudu kaldı.
Hayriye, üzerine yenge aldı.
Cennet hatun, kocadı sarık sardı.
Merakın, gitti mi gayrı, oğul.

PAKSOY’um, bu mektubu mu aldı mı?
Askerliğin, son borusu çaldı mı?
Güzelin iyisi gitti, kaldı mı?
Kimden, ne haberi, istersin, oğul.