Köyde Öğretmen Şiiri - Remzi Özmen

Ben her köşesinde yurdumun,
Öğretmenim,
İnsanım, insandır benim derdim.
Öyle uzaklardan bakmayın,
Bakmayın ne olur anlayamazsınız;
Fırtınanın uğultusunu,
Köyümün yamaçlarında çakal ulumasını!
Gelin görün köyümü,
Duvağında toz duman
Buzdan camları var derelerimin,
Sorgusuz sualsiz idamlık,
Saçaklarımda sarkan buzların!

Yollarım kapanmış aylarca
Günlerce zincirlenmişim bir eve.
Mahkumu olmuşum köyümde
Geçit vermez kardan zabitler!
Ne gelene, ne gidene..

Dışarıda kar yüreğimde kor var,
Çıra aydınlığında,
Soğuktan buz kesmiş odamda
Bardağımda çay!.
İzin vermez bu gece bulutlar,
Biliyorum çıkmayacak ay.

Yine karanlık bir gece olacak
Yine uzaklarda çakal ulumaları
Belli belirsiz ta uzaklarda süzülen
Ufacık bir ışık umudum olacak.
Ne yanımda ne de yakınımda,
Bir tek nefes bile alan olmayacak.

Fırtınalar yerle yeksan eylemiş,
Bilmem kaç gündür tüm aydınlığı
Esiri olmuşum yalnızlığın,
Bir fitilli lambaya birde çıranın!
Sahi nerede ne var, ne oldu?
Mahpusluk sanki toprak damlar
Zindana konulmuş bütün adamlar
Kaç gündür,
Habersiz kalmışım dünyadan,
Bi haber kalmışım tüm dostlardan.

Her sabah uyanı verirdim cıvıltılarla.
Çocuklar gelirdi bahçeme
Şen şakrak sesleriyle:
Yollara dikilmiş kardan zabitler,
Gelmek yok gitmek yok diye
Emir verirler.

Sabah aydınlığına hasret
Kalınca buzlar camlarımda
Süzmüyor aydınlık odama
Yine kasvet çökmüş deli gönlüme
Bir tek sese hasret, yalnızlığımda
Bir kıyısındayım köyümün,
Kesmiş yolumu Kardan Zabitler
Zindanlardan farksız yaşarım,
Yapayalnız
Bembeyaz gelinlikler içinde…
Ben bir köşesinde yurdumun,
Öğretmenim.
İnsanım, insandır benim derdim!..
remzi özmen
24.12.1984

remzi özmen
24.12.1984