Köyde Kış Şiiri - Harun Yöndem

Uzun sürer zemheri geceleri
Günler ise kısa
Sabah ıslaktır toprak,
Bazen de apak
Dağ başları dumanlı
Ve bembeyaz
Adım adım gelir
Tepelerden kar
Yağmur diner
Bir sessizlik çöker etrafa
Bir sulu sepken
Ardından beyaz parçacıklar,
Hızla örter yeryüzünü
Düzleyiverir her cüzünü.

Kuşlar kar düşmemiş bir yer arar
Yayılmak için
Yakalar onları çocuklar
Kapan, cıdık, serpme veya tuzak
Avlanır zavallı serçeler, göğsü kızıllar.
Soba başı, kuzine yanı
Sığınak olur üşüyenlere.
Kapandan fırlayan bir kuş
Şaşırır evin içinde
Tırmanır pencerelere.

Telaş olur akşamüstleri
Ölgündür ışıklar
Gaz lâmbaları,
İdare lâmbaları
Aydınlatamaz odaları.

Ninem dualar okur
Annem el açıp amin der.
Gece gündüz yakarıp
Şükreder Yaradan’a
Kavuştuğu için oğluna
Zikirle geçirir vakitleri
Sürekli tesbih çeker.

Hayat böylesine sadedir köyde
Kendi kendine yeter insanlar
Kendi ektiğinden yer,
Kendi diktiğinden devşiri.
Tuz, bez, gaz dışında
Para, pulla da ilgisiz
Sürüp gider geçimleri
Muhanete muhtaç olmamak
Ele güne mahcup düşmemektir,
Tek dertleri.

Bazen her yeri kaplarsa kar,
Ve uzarsa biraz kış
Artar çileler, zahmetler
O zaman belki de ilk kez
Yardım beklerler
Hökümetten, kaymakamdan, validen
Yollar açılsın tez
Mahsur kalmasın
Hastalar, yolcular.
Bebecikler doktorsuzluktan ölmesin,
Dalgalansın bayrak al al!
Kadir Mevla,
Devasız dert vermesin,
Vermesin devlete, millete zeval!