Köyde kış(öğretmen) Şiiri - Abdulvahap Ateş

Bugün yılın ilk karı yağdı
Dedemin sakalı gibi her yer ağardı
Yer beyaz gök beyaz
Umutlar kara

ve bugün gurbetin ilk karı yağdı
pirifanileşti yer gök ağardı
beyaz cüppesini giydi tabiat
camlara işlendi ince zanaat

Camlarımızın tül perdesi yoktu
Şimdi desen desen.
Karıma dedim:”gördün mü”
Al başımın etini yediğin
Her gün istediğin perdelerin
Öldün mü?

yer beyaz gök beyaz umutlar kara
Allah’ım sen acı fukaralara
kar yağdı kapandı bütün kapılar
eski çığlığıyla çağlamaz sular
uzaklardan geçer bir kara tren
her hançer sirenle çığ yekindiren
beyazın sunduğu kara korkular
evlerin burnundan isli kokular
yüklenir rüzgarın kanatlarına
boyanır Yüce’nin sanatlarına

ücra bir dağ köyü karım bir de ben
öğrenmenin eşiğinde öğretmen
köyün yamacında okul ve lojman
pembe umutları bastı hafakan
camları naylonla kapladım dıştan
bütün delikleri kapadım kıştan
elimde testerem keserim çivim
kırık dökük eşya ambarı evim
gündüz katlayıp ta oturduğumuz
akşam ağuşunda uyuduğumuz
şiltem sünger yatak yorgun çelimsiz
ampul yanar söner ağızsız dilsiz
kırık dökük sıralardan yaptığım
masam sehpam dolabım kitaplığım
ot dolu bir naylon çuval minderim
ilkel insanlardan daha beterim

kış denen canavar kapıyı çaldı
yakacak telaşı içimi sardı
sordum soruşturdum arandım durdum
“dam üstü”diyorlar eve doldurdum
sobam; midesi boş elime bakar
diz boyu bel boyu çatıdaki kar
sobam obur sobam yemeğe doymaz
ne soğuk dinlerim ne buz ne ayaz
ekmeğini dizdim yanı başına
keven hazırladım ıslak aşına
bize sevgisini harını sundu
sobama tencerem kuş gibi kondu
ekmeği aşımı çayımı yaptı
sobam sen olmasan halim haraptı
varlıkta yokluğu yaşadığımız
nafakayı sırtta taşıdığımız
altı ay bir kışı böyle yaşadık
tipide boranda ömür taşıdık

olsun bu yurt benim,benim insanım
canımdan eksilse yine yaparım