Köyde Çocuk Olmak Şiiri - Hüseyin Göndük

Bir eşeğin üstünde,
Ağustos güneşi tepesinde,
Boza pişmekte ensesinde.
Köydedir çocuk;
Küçük yaşta işe koşulmuş.
Tarlada ekin orak olmuş
Eşeğe yük vurulmuş
Bağların üstüne oturtulmuş
Köyde çocuk;
Açtır, susuzdur.
Koştur Allah’ım koştur.
Sac ekmeğinin üstü boştur.
Tuz ile sarımsak ezilmiştir
Domates salçası sürülmüştür.
Eline verilmiştir.
Beslendim diye kendini avutmuş
Köyde çocuk;
Uyurdu, düşecek olurdu.
Yorgunluktan biterdi.
Biterdi.
Çocuk;
Sığır, küçükbaş güttürülür.
Olur, olmaza dövülür.
Harmanda döven üstünde görülür.
Kara saban arkasından,
Tarlanın keseği dövdürülür.
Köyde çocuk;
Yetişkinlerin eli, ayağı,
Ellerde mendil kaşağı
Emre amadedir.
Köyde çocuk;
Yetişkinler yer,
O bakardır.
Geriye kalanla doymazdır.
Yarı aç yatardır.
Köyde çocuk;
Erken kaldırılır.
Uykuya doymazdır.
Mızmızlanır ağlardır.
Çocuk;
Kavun karpuz zamanı.
Karasinek kovanı.
Göze, ağza, buruna dolanı,
Kovmaya kalmazdı dermanı.
Köyde çocuk.
Amerikan bezinden fistanı
Kirden görünmez çizgili deseni.
Yoktur bu gidişe dur diyeni
Eksiktir sevgi vereni
Bazen yıkanırdır derede.
Köyde çocuklar bir arada
Oyun vardır sırada
Eğer zaman bulurda
Toz toprak içinde
Güneş yanığıdır çildi
Saçları keçeye döndü
İşte böyle büyürdü,
Köyde çocuk.
Okul komşu köydedir
Beş kilometre ötededir
Kışın karda tipide,
Yürürdü kitaplar elde.
Çocuk;
Yarını içindi bunlar.
Başından çıksa da dumanlar.
Senin çektiklerini kim anlar.
Şimdi geçmiş o zamanlar.
28.05.08-Mersin