Köyceğiz Dedikleri Şiiri - Salim Erben

Köyceğiz Dedikleri
Köyceğiz
Dedikleri küçük bir kasaba
Şafaklara uyandı yıllar yılı
Aç ile toku iyi ile kötüyü
Gözgöze dizdize bir arada tuttu
Körpe fidanlar yetiştirdi
Asker marşıyla uğurladı
Halay tutup horon teptiler
Bereketli toprağın ana yurdu
Narenciye bahçelerin göz bebeği
Kızıl gülleri sarp kayalarda
Taşı toprağı bal yapan arıları
Portakal çiçeği selvi çamlarda
Yağmur gibi sel gibi
Tırlar gelir tozlu dumanlı
Girmek ister bulvarlarına
Başı boş sevdaların
Dolaştığı şu köyceğizde
Ne senden eser kalsın
Ne de benden şimdi
Düşüp ölsek bir köşede
Faili meçhule sayarlar bizi
Ne bir yürek parçalayan olur
Nede bir isyan eden
Gelde sev sevebilirsen köyceğizi
Bakmayın öyle
Sürgün söğüt dalı gibi duruşuma
Bir zamanlar kavak yelleri eserdi
Deli başımda
Şimdi yağmur gibi yağsam
Sel gibi çoğalsam
Kalkıp gitsem yuvarlak çay gibi
Bir bilinmeze çıksa yolum
Açıp kollarını kucaklasa denizin
Sonra boğulsam göletlerinde
Süslü bir mezar taşım
Olsada olur olmasada
Eyy köyceğiz an be an
Bir bahar akşamı düşlüyorum
Haififten bir yağmur üşüyorum
Özlüyorum kendi memleketimi
Durup durup kulağım çınlıyor
Biri beni mi andı diyorum
Bu ne kasafetli bir akşam
Hava nemli toprak yeşil
Heybem hasretle doldu
Dilimde şahlanan bir türkü
Ve çocukluğum geliyor aklıma
Yağmur yüklü bulutlar gibi
Şuramda kronik bir sancı
Baş kaldırıyor
Ağır mağrur sesim soluğum
Boğazımda boğum boğum
İnci gibi dizili
Unuttuğum aşkın silik yüzü
Verilmiş tutulmayan sözü
Ey Tanrıların kraliçesi
Deli sevdam elbet bir gün
Yağmurlu karlı sularla aklanır
Dünyanın kirlenmiş cömert yüzü
Salim Erben