Koyan Utansın Şiiri - Süleyman Zaman

Dolaşır elinde üç telli sazla
Değişir dünyamız büyük bir hızla
Kimi kırar sözle, kimisi nazla
İnsanları kıran beyler utansın

Ben vekilim diyen, atar tafrayı
Kimi işsizlikten yemiş kafayı
Kimi değerleri, peşkeş satmayı
Vurguncu eyyamcı beyler utansın

Kimi vaat sunar nutuklar atar
Girince meclise herkese çatar
Doğruyu söylersen bunlara batar
Bu halkı kandıran, beyler utansın

Evi yok kiminin, yatar sokakta
Kimi ekmek bulmaz, oldu çanakta
Çoğaldı suçlular, adalet yokta
Bizi bu hallara koyan utansın

Kimi saraylarda, sürer sefayı
Kimi varlığıyla, yurt yapar Ay'ı
Kimi ömür boyu, çeker cefayı
İnsanları yoksul, yapan utansın

Kimi aydınlıkta, karanlık yaşar
Kimi yukarlardan, aşağı düşer
Her zaman her yerde, şaşarmış beşer
Kendini bilmeyen, insan utansın

Zamanım gerçeği, anlatır halka
Kendisi kazanır, halkına cuka
Eleştiri sunsan, sanır ki şaka
Halkı yoksul yapan, beyler utansın.

28.08.2002