Koyamadım sensizliğin rengini

Söyleseler di şiirlerin bu kadar ölümcül olduğunu,
yaşatırmıydım hiç acılarımı.
Ölüme yıl sayarken, ölüme terk edermiydim sen severek geçen gençlik yıllarımı.
Her sabah bir şey doğardı içime, adını koyamadığım,
sensizlik mi desem bilemedim.
Hep böyle akşamlarda, yoksulluğun içinde bulurdum kendimi,
yoksulluğum sensizlik ten ibaretti.
Sonra şöyle baktım etrafıma,
gökyüzü zengin, deniz zengin, mavi.
Koyamadım sensizliğin rengini,
kaybolmuştun işte içimde, hatırlamıyordum hiçbir şeyi, sana dair.
Unuttum dedim önce kendime, sessizce,
sonra tekrar sen geldin yüreğimden, şiirlerle.
Hatırlayamadığım bir saatte, tekrar otururum o mutfak masasına, yazdım,
sen adını dahi bilmediğim yerlerdeyken.