Köy Yazısında Şiiri - Selim Erdoğan

Karlar altında bir çocuk...
Eve girerken,
Eşeğini kaybettiğini söyler babasına.
Aklı hafsalası almaz babanın.
“Kendin kaybolsaydın.” der.
“Eşeği kaybedeceğine,
Git…
Bulmadan, kendinde gelme.”
...
Evden çıkarken,
Gecenin bir vakti,
İn cin top oynayan dağ köyünde,
Kar aydınlığıyla görür gözleri.
Kaç vakit kaldığını, sabaha
Bulamama ihtimalini,
Eşeğin ne yöne gittiğini,
Kendisinin ne yöne gideceğini,
Hesap etmiş midir bilinmez.
Kelebeklerin ölüm dansı…
Önünde halkalanan kar taneleri,
Keman çalarken rüzgâr, tepelerden;
Oynayacaktır hayatının tragedyasını.
Tek başına, amansız bir boşlukta,
Gecenin bir vakti…
...
Üstünden yıllar geçmiş.
Şahit olanlar anlatır.
Geniş ve düştüğü yere kadar daralan,
Helezonik bir daire çizmiştir adımlarıyla.
Üstünü yırtmaya zorlamış,
Sıcak basıyor gibi hissetmiş.
Bilinci kaybolmuş,
Ayaktan başlarmış,
İnsanlar donarken.
Tahmin temelli bilimsellik…
Kalbe değen söylentiler.
...
Her şey beyazdır o gece,
Beyaz masum.
Dağlar bir garip,
Dağlar masum.
Karlar, ot hışırtıları,
Rüzgârlar masum.
Yürümek masum,
Yalnızlık masum.
Düşünceler saf,
Düşünceler masum.
Kurt ulumaları,
Değişik sesler.
Taştan başka her şeye benzeyen taşlar.
Soğuk masum.
Kar beyazdır ölüm,o gece,
Ölmek masum.
Bir suç, bir mahkûm,
Kalan her şey masum...
…
Aklı hafsalası almaz babanın;
Eşeğin kaybolduğunu.
Karlar altında bir çocuk,
Bir kış masalından,
Akşamın sıcak çorbasından,
Anasının hazırladığı yer yatağından mahrum.
Geniş köy tarlalarının orta yerinde,
Beyaz yorgana bürünmüş.
...

Eşek çıkagelir eve,
Ardından çocuğun malum haberi…