Köy ve Çocukluk Şiiri - Mehmet Boz

Yılanı dosttu köyümün
Böceği tanıdık.
Sivrisi sanki başka bir sokardı
Merhametli ana terliği gibi
Acıtırdı da; azıcık.
Mumlu ısırığı önü ardı!

Cırcır sesine aşinaydı kulaklarımız.
Cümbüşü karanlığı yırtardı.
Yüreğimiz değil
Burkulurdu ayaklarımız
Keçiyoluyla giderken okula
Ya anamız şefkatle ovardı
Ya babamız terbiye siniriyle
Sabun ile yıkardı.

Kışın… Beş altı odun;
Aynı boy; soba boyu!
Sırtımızda çantamıza duvardı.
Sınıf eh işte sıcak oluyordu.
Isınmayı kendimiz taşırdık
Elimizde bu vardı.

Köyümün baharı bahardı
Gözler, onun geldiğini en ilkin
Gelincikle incir çiçeğinden duyardı.
Bağ, bahçede ninemiz
Öncesinde süprüntü gazel yakardı.

Şavkı aydınlatırdı salonu
O keskin gaz kokulu
Gemici fenerinin.
Dizilirdi sıraya bir bir.
Tanınsın diye kolu
Renkli ipliklerden bilezik takardı.
Eve gelen misafir
Giderken onu arardı.

Masallar dinlerdik hani
En yaşlısından evin!
Bir yokmuş değil, hep bir vardı.
Soba alevi duvarda dans ederken
En son kendi, o alev yatardı.

Bir leylak kokusuna sinmiş çocukluğum
Kiraz saplı küpemle cicci ca oluşum.
Talahaş koto’sundan şapkam
Güneşe hışırtılı siperdi.
Hurma yaprağından gemimi
Mahallemin arkı yutardı.

Üç numaraya vurulmuş kafamı
Çok saf hisler güderdi.
Yeşil, parlak sırtlı o böcek vardı
Bacağındaki ipim
Bana araba, ona yulardı.

Gözdeğmesinden zahir
Sabahları rastlardım, ağlardı
Bir tarla dolusu lale.
Güneş yükselip olunca öğle
Başka bir böcek, -herkes tanır-
Topraktan kuliyav yapardı.

Beyaz çocuklarını üfürdüğüm
Karahindiba düdüğüm.
Doğal değil, tabiiydi musikim.
Yazın hafif ve ince
Ormandan ıslık gelir
Bilemezdik nerde, kim?
Ne hoş nağme çalardı.

Tabii demiştim ya, gerçek!
Sokak lambalarımız hem nazlı
Hem duvar içinde gizli!
Ateşböceği aydınlığında gece
Komşudan dönerken eve
Yeşilimsi şuasıyla
Önümüzde yanardı.

Ve mezarlık; köy mezarlığı!
Korkutan değilmiş gibi dün bir ara
Bugün şeker ikram ederdi
Birkaç da bozuk para
Ardından tabi ziyaretlerin
Bayramlarda büyüklerin.
Elimiz kabir cebini yoklardı.

Nasıl hüzünlendirir beni
Zamanda geriye yürümek.
Bütün güzelliği bırakarak ardına
Ne zor şeymiş büyümek?
Gelecek, zaten gelecek
Aceleye ne gerek vardı?

Mehmet Boz- Bursa; 30.03.2024