Köy Sokağı Şiiri - Turgut Uzdu

Köy Sokağı

Köy sessizliği ve ıssızlığı sırtlamış
Boşluğun koşuşturduğu bir sokak
Zaman durmuş
An yok

Bir kedi adımları var amaçsız
Sesinin ardından görünen bir traktör
Bütün koyuluğuyla maviyi örterken sis
İçimdeki gürültüye inat
Duyduğum sessizlik nefis

Bir kadın ağır aksak yürüyüşüyle bozdu anı
Gözü yerde kendini arar gibi
Kimsenin bilemeyeceği düşüncelere odaklı bebekleri
Morumsu başörtüsü az yana kayık
Ucundan nakışlar düşüyor morumsu

Kumrunun kanatlarındaki eşe sahipleniş
Bir hava atma, bir sesleniş bir sesleniş

Ayaklarını yere vuran bir çocuk
Annesinin elinde yürüyor
İnatlık ve kararlılık çığlıklarda
Okulun çıkışında sürünüyor

Bezgin ayak sesleri duyuyorum arkamdan
Bu bir kadın diyorum
Sağ kulağıma yaklaşıyor adımlar
Dönüp bakmıyorum

Bir çocuk gülümsüyor
Hayranlık ve şaşkınlığıma alışkınmış gibi
Sırtı annesinin sırtında
Bağlara rağmen memnun güvencesinden
Gülümsüyoruz karşılıklı
Yerimi değişmem hiçbir şeye der gibi uzaklaşıyor
Annelik diyorum
Bir zamanlar nefes alan, şen şakrak, gülen, ağlayan, üzülen bir kadın
Annem geliyor aklıma
Tebessümüme hüzün bulaştı yine
Çocukluğu özlemişim
Seni özlemişim be anne
Seni özlemişim