Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
En çok ta çocuklar ölüyordu
açlıktan, soğuktan, savaştan
arkasından anneleri ölüyordu
iki göz çeşme karaları bağlamaktan
sonra, sonra da babaları ölüyordu
bastırdıkları acıdan, kederden ahh u vahtan
çaresiz kalıpta birşeyler yapamamaktan
sonra akrabaları, tanıdıkları sonra...
sonra bir köy tamamen ölüyordu.
duyan duyduklarını, gören gördüklerini
bir sır gibi saklarken şehirlerden...
Bir köy ölürken, duyulan ve görülenlerin bir sır gibi şehirlerde saklanması.... Ürkütüyor insanın içini..
Dünyamızın insanlık adına yaşanılası bir dünya olması dileğiyle...
Kutluyorum bu şiiri ve yazan kalemini...
Saygım ve sevgimle
Ah o anıtlar, savaşlar olmasın diye dikilseydi keşke... Ama anıtları seyredenlere bakıyorum da, içleri yanıyor, bir savaş çıkarsakta bizimde anıtlarımızı diksinler diye? Dostum... Elimden gelse hepsini yıkmak isterdim.. Savaştan bir iz bırakmaz istemezdim... Bizim ders alsınlar diye diktiğimiz her anıt, sanki kahraman olmanın örneği, kahraman olmak ise savaşmanın yolu olarak görülüyor..
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta