Köy Öğretmeniyim Şiiri - Murat Aybirdi

Ben köy öğretmeniyim, bir bahçe suluyorum.
Rengârenk çiçeklerin filizlendiği, yemyeşil ağaçların çiçeğe durduğu,
Buruk bakışların huzur bulduğu bir bahçe
Benim bahçemde güllerle sarmaşıklar, acılarla hüzün kol koladır.
Toprak kokar benim ellerim.
Nasırlaşmış yüreklere sevgi tohumları serpiştiririm nasırlaşmış ellerimle.
Toprak damlı evlerin sefalet yorgunu pencerelerinden
Bir ışık olur, içeri sızarım.
Karanlığın kara kalbine bir mızrak gibi saplanıveririm.
Umutsuzluğun yürek atışlarını avuçlarımda hissederim çoğu zaman.
Sonra tükenmiş umutlara umut olurum şafak kızıllığında.
Kimi zaman da bir mum alevi şefkatiyle kendimi tüketirim etrafımı aydınlatırken.
Ben köy öğretmeniyim, yitik sevdalar peşinde koşmayan,
Yitirilmiş umutlardan umut beklemeyen,
umudu sımsıcak bakışlar olan bir köy öğretmeni...
Küçük tebessümlerdir benim kazancım.
Bir dağı sırtlanmış koca bir dağ heybetiyle ürkek bakışlara kol kanat gererim.
Ürkek bakışlardan süzülen inci taneleri yüreğimi sızlatır benim.
İçimdeki yangını Allahuekber Dağları’nın ayaz yemiş akşamlarından süzülen
Kar taneleri dindirir. Akşamlar, bir tül yumuşaklığıyla inerken Sefaletin kol gezdiği yerlere,
Ben kardelenlerimi avuç avuç gözyaşlarıyla sularım.
Anadolu’m bir bayrak kızıllığında çiçek bahçesine dönüşür.
Karanlıklarda masum bakışlar üşür ve ben yorgun akşamlarda sessizliğe bürünürüm sessiz çığlıklar için.
Ben köy öğretmeniyim. Aydınlık yurdumun aydınlık geleceği için
Anadolu’nun çorak topraklarına umut ekerim.
Alın terimin sıcaklığında boy verir nice kardelen.
Yıllar önce başladı bu bitmez yolculuğum.
Yıllar öncesine dayanır uykusuzluğum.
Uykuya hasret gecelerden sonra sınıfımda yemişlerin en tazesini ben yetiştiririm.
Sarp kayalıklarda açan güllerin yalnızlığını bir ben yaşarım içimde.
Bir ben bilirim, taze tandır ekmeğini bölüşmenin hazzını.
Toprak kokusunun saman kokusuyla kardeşliğini,
Yorgun yamaçlarda soluklanan güneşin bulutlara özlemini bir ben bilirim.
Sefalette açan çiçeklerin koca bir meyve tarlasına şahitliğim çoktur.
Ben köy öğretmeniyim. Sımsıcak yüreğine Anadolu’yu sığdıran,
Fırtınalı bir yolculuktan sonra gemiyi limana taşıyan benim.
Siz bilmezsiniz benim nehirlerimden hep kardeşlik akar.
Benim gökyüzümde kin yüklü bulutlar asla görülmez.
Benim tarlalarımda ayrık otlarına hiç yer yoktur.
Benim etrafım rengârenk kır çiçekleriyle,
Aydınlığın izini süren öğrencilerimle çevrilmiştir.
Onların buruk bakışlarında dinlenirim,
Kimse bilmez onların sıcaklığını bir ben yüreğimde hissederim.
Buruk bakışlardaki hüznü bilen benim. Kar yağar, tipi eser, aç kurtlar pusuya yatar. Umutsuzluğu kara tahtadan silen benim.
Ben köy öğretmeniyim.