Köy Öğretmeni Şiiri - Mesut Yüksel

Tayini çıktı, ıssız bir köye.
Yüreği titredi heyecandan.
Yılların sessiz bekleyişi
göğsünde taze bir şafak gibi doğarken.

Kar ve kış, kıyametin pençesiyle
sarmış yolları.
Ama o, bir bilgenin inatçı adımlarıyla
varmak için o terk edilmiş hedefe,
zamanın kalbine bir yemin bıraktı.

Bina harabe, duvarları yorgun ve çatlaktı.
Ama umut, o çatlaklardan sızan
bir gün ışığı gibi yeşerdi.
İmbikten damlayan saf bilgi
avuçları toprak kokan
çocukların zihinlerine aktı.

Yer sarsıldı, üzerinde yürüyen
o ilk kelimenin ağırlığıyla.
Köyde, ülkede kök saldı,
sonsuzluğa yayıldı.

Yeni bir ateş tutuştu
geçit vermez dağların
soğuk kucağında.

Kalem ucundan çıkan
berrak bilinç deldi
zifiri karanlığı.

Meralar uyanıp coştu
çocuk gülüşleriyle.
Yüzlerde tebessümler açıldı,
bozkırın kurumuş yataklarında
çağıldayan nehirler gibi.

Köylerde yükseldi okullar
birer birer.
Fikir büyüdü, göğe değen
bir çınar gibi devleşti.

Bir ülkenin yarınları,
yüreklerde bir sevinç gibi,
umutla parladı ahşap sıralarda.

Ve o ateş
hiç sönmedi.