Köy kadını vaveyla gibi

KÖY KADINI VAVEYLA GİBİ

Ayakları yalınayak,
Kocaman donlarında yırtık yamaları,
Yürekleri ezik,
Ellerinde kabuklu nasırlar,
Yıllanmış heykel gibi suskun,
Kara sabanı,davarı,topragı
Öz evladı gibi bagırlarına basarlar,
Nedense hiç aglamazlar,
Acı ekmege,yüreklerindeki umutlara,
Yüce dağlar gibi yalnız,
Yeni bir günü,bir nefesin soluk sesinde,
Şefkatin en büyük varlıgı onlarda,
Köy kadını şeytan degimliksiz,
Sevimli tapılacak bir melektir,
Hizmetli olarak görür onu eşrafı,
Sopayı hep o yer yaglı ve paslı,
Ekmegi yavan ve tadımlıktır,
Ama asla unutmaz teşekkür dolu zikri,
Gülmek eglenmek şöyle dursun,
Evinde yatmaktan yinede o fukara,
Eksik etmezler yüzlerindeki,
Bembeyaz kara yazılı ak nurları,
Yıldızlarla bir tutarlar sevgiyi,
Mecburi namus peçeli afiyetli alınterleri,
Bir fiske bile istemez,
Alnında yoktur kara lekesi imajı,
Onlar;
Dağ yamaçlarında bir çiçektir,
Çaresizlik rüzgarında bir yamaçtan,
öbür yamaca savrulurlar,
Filizlenip olgunlaşıp meyve verirler,
Bir solukluk zamandan sonra,
Çaresizliklerinde bogulurlar,
Yinede tutsaklıklara layık kalırlar,
Çıglıklarıyla hep kendi kalır başbaşa,
Göz yaylaları batık batık,
Durur yine sukunet içinde,
Okadın degil daldan dala konan
O kadındır kurumuş gülü yaşatan,
Köy kadını otuzbeşinde olmuş seksenlik,
Kadın vardır hayatını yaşar doya doya,
Köy kadını vardır kıvrılır gider yaşamak ugruna,
Kimi kadına süslü püslü bakmaya doyamazsın,
Köydeki kadın vardır,
Izdıraplı ve çökmüş aglamaktan kendini alamazsın,
Şehirde kadın sanki kadın olmak için dogmuş,
Köy kadını kadın olmaktan yorulmuş,
Köylü kadın uzun kış gecelerde döşek,
Harman tarlasında işleyen köçek,
Öncelik uhdeli dogurganlık sahibi,
Tapılacak annedir anne.

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR