Kerpiç Ev Şiiri - Kadir Ünlü

Daraldım,bunaldım,zehirlendi nefesim,
Kayboldu bedenim,kısıldı sesim,
Arap saçı caddeleri,horlayan motorları,
İnsanları öfkeli,fikirleri cepte
Arş’a yükselen beton yığınları,
Vicdanların lağıma düştüğü,
”İnsan öğüten”
Karabasan şehirler den.
Ver bana;
Bir dağ köyün de,”Kerpiçten”bir ev,
Yanım da yar,küpte pekmez ve turşu,
Deri de çökelek,
Yufka ekmek köşede direk,
İsterse diz boyu yağsın kar,
Harlıdır ateşi,yakayım kuzinede tezek,
Kestane patlatırım üstün de,
Yarama tereyağı basarım,
Biterse lambamızın gazı,
Komşum dan ödünç alırım,
Güya Altınmış taşı toprağı ,
Ben sana;
”İstanbul’u”vereyim.

Çekirgeler ötüşür,Ay ışığın da,
Tepemiz de yıldızlar,bardakta çeşme suyu,
Şerefe den okunur ezanlar,pencere den duyarım,
Ana rahmi huzurun da,Köy damın da ihtiyarlarım...