Köy çocuğuyum... Şiiri - Yusuf Ziya Lebl ...

Bozkırların rüzgarıyla savrulup
türkülerin yüreğinden fırladım
Zeynep Hatun'un yemenisine desen olup
menekşeden sümbüle zıpladım

Ben köy çocuğuyum,
davarların başında kaval çalan
elimde çubukla eşeği dama sokan
her çığrıda otlaklara ıslık çaldıran
Ben,Kara Bahattin'in oğluyum
karakıza, karakaçana meydan okuyan.

çamurlu yollarda tek sınıflı okulum;
zemheri soğuğunda
tezekli sobanın başında
titrerim tek odalı lojmanda
oturan hocamla.
Ya da, şehirdeki okulumla
caddelerde bando çalarım
bayramın havasında...

Ben köy çocuğuyum Ege'de, Doğu'da
kimi zaman zeybek,
kimi zaman halaydayım kolkola
davullar vururken yaylalarda
yüreğimi savururum boş kovanlarla
Karadeniz'de gezerim kemençenin yayında
ezgiler dökülürken dudaklarımdan
ben divanece gezinirim
Anadolu topraklarında

Köy yerinde adettir ya
babam geç yazdırmış nüfusa,
bacılarım süt sağarken ineğin altında
ben orak sallarım tarlada.
Ha Ali, ha Hasan
adım ne olursa olsun
ben bu yaylaların çocuğuyum.
Damarıma işlemişken ay ile yıldızım
Bu topraklarda can verenlerin torunuyum!