Köy Çocuğuyum Ben Şiiri - Hakkı Yurtlu

1970’li yılların anısına! ....

Köyde doğup, büyüdüm
Köy çocuğuyum ben.
Yani yokluklar içinde doğmuşum.
Ama, yine de mutluymuşum meğer! ..

Ben hiç arabaya binmedim,
Ne demekti araba?
Sadece peşinden koşardık, traktörün;
Bir de, köye gelen asker cipinin.

Soğuk kuyu lastik topuğundan,
Tekerlek yapar,
Araba sahibi olurdum kendimce.
Kimi zamanda pancardan.
Üstelik, yol da yapardım, sürmek için.

Sığır gelince meradan,
Eşek koğdurur, akranlarla birlikte yarış yapardık;
Akşama doğru.
Modullardık, hızlı gitsin diye…
Meğer gaz verirmişiz eşeğe…

Ne bir çantam oldu, ne de bir elbisem
Kırk yama yapardı, giysime annem.
İster kız ol, ister erkek, giyerdik fistan.
Bir elde, kitap-defter; diğerinde odun.
Bir de, tarla-tapan; bağ-bostan olmazsa,
Giderdik okula…

Gazete buldu mu, bayram eder,
Yüz yapardık kitaplara.

Hele şehre hiç gitmedim,
Şehir ekmeği de yemedim hiç?
“Ahhhh! ... olsa da şöyle bir ısırsam” diye,
Sayıklar dururdum.
Yumuşak olduğunu söylerdi;
Şehirden gelen.

Çökelekli dürüm, naylon çantam;
Hele de çaputtan yaptığım dalya topum
Mutluluktu benim için.

“Samsun Canik “ ayakkabı almak için
Pazara götürecek olsa babam,
Sabahlara kadar uyku girmezdi gözüme.
“Peyk Pazar”ı İstanbul’du benim için.
Hele bir de “Sucuklu ekmek” alırsa babam?
Sorma gitsin; kralda bendim, padişah da! ...
Yere göğe sığmazdım;
“Gıcırları çektim” diye.

Hiç param olmadı benim;
Kırpık yün, demir parçası toplar,
Verirdik çerçiye.
Lokum, bisküvi, sakız alırdık.

İşte, ben bir köy çocuğuyum.
Yokluklar içinde, olanla yetinip,
Mutlu olmasını, bilen biriyim.