Köy Çocuğu Şiiri - Zeynel Korkmaz 2

ben sokaklarda
elleri ayakları çamurlu
otururdum sofraya
bandırarak ekmeğimi çaya
sanırdım dünyada benim en huzurlu...

sprey bilmezdi saçlarım
onlardı hep tozla taranan
kentli serseri
bir kız aşkıyla değildi yüreğim
vatan,milet sevgisi
imanla dolan...

nice ümitlerle beklerdik
haftada bir dağların ardından
gelen o çerçi amcayı
bir tadımlık şeker için
şimdi özlüyorum o günleri
ellerimde bonibonlarla uzaklardan

istemem beton kaldırımlar
yemişlerle yüklü ağaç dallarını
sizin olsun bunlar
ben isterim misafirsiz geçmeyen sofraları
ben isterim köyümün
sonsuzluğa giden tozlu yollarını

hayat sana güzeldi KÜBRA
sen annenden ninnilerle uyurken
gece yarılarına değin
gözleri ağlamaklı
biberler kırardım ben

yıllar sonra anladım
gözleri nemlendiren biberler
en tatlı acıymış meğer
anladım lakin
geçti seneler...

mutluluk
seherin ayazında
tarlada çalışan Annelerin bastığı toprakmış...
sırtında bebesiyle
uyku nedir bilmeyen
Anaların saçına düşen akmış...