bakışları yağız ve içten
duyguları saflıktan da öte
ayakkabıları lastikten
yırtılmış yıpranmış
tozlu yollarda hayalleriyle gide gide….
büyütüyor kendisiyle birlikte
yarışlar kazanacak bir tay gibi
sessiz ve sedasız hayallerini
betonarme yığınlarının arasında
binbir şekle giren uzaktan kumandalı oyuncaklarla değil
şeker pancarından gövdeli
patatesten tekerlekli arabasıyla…
hatta birde boş konserve kutusu ayarlayıp
arabasının arkasına romörk yaptın mı
değme keyfine
ne köşkler yapar taşıdığı yüklerle
ne saraylar kurar
dere kenarında döktüğü
saman ve çamur karışımı kerpiçlerle
ne sevdalara yelken açar
ırmağın koynuna emanet ettiği
kağıttan yaptığı minik gemilerle
okyanuslar aşar
küçük dünyasının enginlerinde
…………………………………..
ne bilgisayarı tanır
ne şatafatlı oyunları bilir
ne de sanal alemde sanallaşan
debdebede yoksullaşan
hırçın çocuklar gibi dünyasını klavyesine sığdırır
onun dünyası
şeker pancarından arabası
ter kokulu yırtık lastiklerinin içindeki
firar etmiş ayak parmaklarını kucaklayan
yırtık çorapları
bakışlarını süsleyen kan kırmızı yanakları
bacağında naylon karışımlı
iki beden büyük çamurlu pantolonu
ayazlarda törpülenmiş tombul elleri
tarak yüzüne hasret dağınık saçları
sırtında çile çekmiş eski gocuğu
ve birde küçük dünyasına sığdıramadığı
büyük hayalleri
Allah’a emanet olsun
işte o bir köy çocuğu.
Kayıt Tarihi : 12.3.2009 17:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Köy okulunda hizmet ederken okulumun hemen yanı başından geçen derenin kenarında minik öğrencilerimin oynadıkları oyunlara müşahit olmam neticesinde hayat bulan şiirimdir.
Saygı ve muhabbetle
Keşke Çocuk Kalsaydım
Doğduğum köyde geçti çocukluğum,
Müsavi olmasa da, şehir çocuklarının yaşantılarına yaşantım.
Ben şehir çocukluğunu rüyamda yaşadım.
Bağcıklı ayakkabılarım olmadı, hiç uçurtma yapmadı babam bana,
Emanet uçurtma uçurttum, rüzgarlı havalarda.
Ödüm kopardı, ya elimden kaçarsa diye emanet uçurtmam,
Uzun olsun diye uçurtmamın ipi,
İpin ucunu kemerime bağlardım.
Şehir çocuğu olurdum hayallerimde,
Uçurtmam renklenirdi gözümde,
Ve uçurtmam,
Herkesinkinden daha yüksekte.
Çocuklar tutmak isterdi ellerimden,
Koşardım, ardıma takılan çocuklardan kurtulmak için
Düşerdim,
Uyanırdım birden, şehir çocuğu hayallerimden.
Şimdi
Şehirdeyim.
Ne çocukluğumdaki şehir çocukları var,
Ne de rengarenk uçurtmalar ellerinde,
Kim bilir!
Kaç ipi kopmuş uçurtma uçar,
Şimdi onların hayallerindeki köylerde.
Keşke
Onlar gibi bende o köyleri hayal edip bulsaydım,
Hiç büyümeseydim,
Emanet uçurtmamla rüzgarlı havalarda ben hep köy çocuğu kalsaydım...
Birecik – 1999
Yüksel Erentürk Yılmaz
şiir çok hoş olmuş bana bunları yazdırdı seni kutlarım kardeşim kalemin hiç susmasın
TÜM YORUMLAR (8)